In mijn vorige blog schreef ik over mijn eerste relatie, waar vooral emotioneel geweld van toepassing was. Een relatie zonder liefde die ik na zo een 6 jaar verbrak, waar het emotionele terreur, helaas, nog steeds de dag van vandaag door suddert. Die blog lees je hier.
Deze blog, deel 4 van de reeks blogs over huiselijk geweld kan als heftig worden ervaren en kunnen een trigger zijn voor diegene, die dit hebben meegemaakt.
In deze blog deel ik mijn persoonlijke verhaal. Namen van personen houd ik verborgen in verband met de privacy van derden in m'n persoonlijke verhalen. Tevens wil ik direct benoemen dat mijn kinderen nooit het (fysieke) geweld en de gebeurtenissen uit deze relatie hebben meegekregen of direct hebben ervaren.
Enorm veel reacties en privé berichten kwamen er binnen naar aanleiding van mijn vorige blog, deel 3. Vrouwen die zich zelf herkende in mijn verhaal, vrouwen die mijn verhaal beaamde in wat zij hebben gezien toen ik in deze relatie zat, ongelofelijk veel lieve berichten en steun. En ook kwamen er andere reacties binnen, daar waar ik geen reactie op geef. Mijn blogs zijn mijn persoonlijke verhaal, die ik deel om het taboe en de oordelen rondom huiselijk geweld te doorbreken. Om een steungroep voor vrouwen die dit ook hebben meegemaakt of mee maken te creëren, om verhalen te delen, vragen te stellen en herkenning te vinden.
Ik was eindelijk weer gelukkig
In deze blog deel ik mijn persoonlijke verhaal over mijn tweede relatie, waar niet alleen emotioneel maar ook fysiek geweld van toepassing was. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, was mijn eerste relatie een relatie waar geen liefde was, geen empathie, geen begrip.
Na mijn scheiding vond ik mezelf terug. Een eigen plekje, helemaal in mijn eigen smaak ingericht, mn motor rijbewijs gehaald (& een motor gekocht), weer zorgeloos op pad met vriendinnen, de kids die het goed deden (nieuwe school voor mijn oudste), alles verliep goed en soepel. Na jaren, durfde ik eindelijk weer hardop te zeggen dat ik echt gelukkig was. Gelukkig met mijn leven maar vooral weer gelukkig met mezelf, ik kon weer volledig mezelf zijn en wat had ik dat (mezelf) gemist!
Na een periode van vrijgezel zijn kwam ik in contact met een man, 5 jaar jonger dan ik en een wel al bekende (via/via) van vroeger. Wat begon als een vriendschap, want ik was eigenlijk al vrij snel duidelijk over het feit dat ik nog niet toe was aan een relatie, klikte we enorm goed. We hadden veel dezelfde interesses, dezelfde humor en aan onze gesprekken leek geen eind te komen. Hij zag er goed uit, getraind, het was een charmeur, begripvol, attent, zorgzaam en eigenlijk niet het type man waar ik normaal gesproken op zou vallen. Alles aan hem leek eigenlijk te mooi om waar te zijn....
Te mooi om waar te zijn
Op één of andere manier ging het allemaal erg snel, het was ook heel erg gezellig met hem en we konden over zoveel praten, hij begreep mij en ik hem. We hoefden elkaar alleen maar aan te kijken en we begrepen elkaar. En toch benauwde het me soms ook, omdat ik het gevoel had dat hij meer wilde. Toen ik aangaf en geinde dat hij niet verliefd moest worden, had hij gelijk zijn antwoord klaar. "Nee, dat moest ik helemaal niet denken, het is gewoon gezellig en we zien wel waar het schip strand, geen haast."
De klik was er en ook mijn gevoelens voor hem begonnen te groeien. Ik weet nog dat ik dacht "wat maak ik mee?" Hij was zo zorgzaam, zo liefdevol. Hij motiveerde mij met sporten, in mn werk, in alles wat ik deed, mijn ideeën, hij was over alles positief. Na mijn sportles stond mijn kwark met vers gesneden fruit al klaar, wanneer ik migraine had nam hij mijn huishouden over en zat hij huilend naast me omdat hij het zo zielig voor me vond dat ik me zo rot door migraine voelde. En ook de kids waren gek van hem en hij van hen. Mijn vriendinnen vonden hem leuk en zeiden dat ik er voor moest gaan en ook mijn moeder vond hem leuk. Hij liep met iedereen weg. Hij vertelde mij over zijn (lastige) leven, we hadden diepe gesprekken. Alles wat ik miste in mijn vorige relatie, kreeg ik nu in overmate. Het voelde ook oprecht en ik werd tot over mijn oren verliefd op hem, hij, die mijn leven tot een hel maakte.
Was ik naïef?
We deden echt van alles samen, waar ik was, was hij en andersom. We waren een team, zoals hij het altijd noemde. Hij overspoelde mij met liefde, complimenten, met leuke spontane uitstapjes, met romantische briefjes en kleine cadeautjes, met zijn idee om een liefdesdoos te maken om daar onze herinneringen in te bewaren, we droomde samen weg in toekomstplannen. Hij dacht groots en alles was mogelijk.
En als ik dit typ vraag ik mezelf af of ik op dat moment naïef was? Het antwoord is nee, dat was ik niet. Ik was verliefd op een man die deed alsof ik zijn wereld was, een man met wie ik zo een ontzettende sterke klik had, zoveel dezelfde interesses en ideeën. Dit is een vraag die ik mezelf vaak heb gesteld en waarop ook mijn vriendinnen aangeven dat zij dit nooit gedacht zouden hebben. Achteraf is het bizar om te zien hoe iemand zo sterk 2 gezichten kan hebben. 2 verschillende werelden.
De eerste signalen
Het huiselijk geweld begon niet meteen met geweld. Het is een proces dat er langzaam insluipt, zonder dat je het door hebt en voor je het weet zit je er diep en midden in. In mijn eerdere blogs schreef ik al over manipulatie, over jaloezie, over controle.
Beetje bij beetje werd hij jaloerser, verwachtte bepaalde dingen van mij, reageerde fel in discussies, zijn mening werd waarheid en mijn woorden deden er niet meer toe.
En als ik ergens mijn twijfels over had dan wist hij het met zijn mooie praatjes te verbloemen en te verdraaien. Of hij bedoelde het niet zo, of ik zag het verkeerd, of hij had een rot dag, gooide het op zn "zware" leven of ik stelde me aan, ik maakte het groter dan het was of ik moest me niet zo druk maken. Hij verdraaide woorden, gaf mij de schuld van dingen die ik volgens hem gezegd of gedaan zou hebben, waar ik zeker van wist dat het niet zo was.
En dat was het, dan gingen er weer weken voorbij waarin "ik alles voor hem betekende", met complimenten, liefde, leuke dingen, cadeautjes, etentjes, uitstapjes. Het deed me vaak aan mezelf twijfelen en ook aan hem en onze relatie, maar zoals hij zo vaak zei "we hebben het toch leuk samen?".
Hij was zo goed in leuke momenten terug halen, iets wat echt een ding was. Overal moest ik foto's en filmpjes van maken, "want dat was leuk voor later". Hij wilde ook dat ik alles plaatste op mijn social media, hij, die zelf geen social media heeft. Later in de relatie vroeg hij na elke ruzie/onenigheid of ik nog wel alle foto's op mijn social media had, dit wilde hij dan ook zien. Als de wereld maar kon zien hoe leuk wij het hadden... achteraf gezien snap ik wel waarom, zijn ware ik voor de wereld verbloemen... En het feit dat hij me altijd deed herinneren aan alle leuke dingen, "kijk maar naar de foto's, de filmpjes, we hadden het toch zo leuk?"
Van kwaad tot erger
Het ging van kwaad tot erger. Ik werd meer en meer geïsoleerd. Zo moest ik alle mannelijke contacten van mijn social media verwijderen. Ik moest een nieuw telefoonnummer nemen, ik kreeg een tijd mee wanneer ik met vriendinnen uit eten ging en steeds verder in de relatie werd elk contact met vriendinnen een ruzie met hem. Waardoor ik geen zin meer had om alleen de deur uit te gaan, om ruzies te voorkomen. Deze controle herken ik vanuit mijn eerdere relatie. Er kwam meer argwaan, meer vervelende opmerkingen, meer jaloezie. Uiteindelijk stopte hij met werken vanwege zijn 'mentale toestand', hij kreeg een uitkering en daardoor kreeg hij nog meer controle over mij. Ik mocht mijn eigen muziek niet luisteren, want dat was "slettenmuziek" er kwamen opmerkingen over mijn kleding, waardoor ik andere kleding ging dragen, ik moest mijn haar laten groeien, want met kort haar vond hij mij niet mooi (ook herkenbaar vanuit mijn vorige relatie). Maar ook over mijn slaapritme kwam controle. Als ik eerder moe was en eerder wilde slapen dan hij dan "was ik saai, dan was er geen reet aan met mij". Maar was hij moe, dan stoorde hij zich aan mij en ik moest maar gewoon gaan slapen. S'nachts ging hij vaak weg, zonder een berichtje achter te laten, niet wetende waar hij naar toe was gegaan. Mijn slaappatroon is pas sinds een jaar na onze breuk weer normaal...
De eerste klap
Ik weet het nog als de dag van gister. Het ging om het telefoonnummer dat ik van hem moest aanpassen naar een nieuw nummer. Waarmee ik hem een berichtje stuurde, maar dat bericht kwam nog van mijn oude nummer af. Hij dacht dat ik hem bedroog, besodemieterde.. Dat ik nog gebruik maakte van mijn andere telefoonnummer om contact met andere mannen te hebben. Woest werd hij, zijn blik veranderde en wanneer hij die blik later in de relatie opzette, dan wist ik gelijk hoe laat het was.
Waar hij bij stond belde ik mijn provider op, op luidspreker, gaf ik het probleem aan. Dat mijn nieuwe nummer nog niet in gebruik was. In ieder geval nog niet bij al mijn contacten. De man aan de telefoon keek na waar het probleem lag en loste dat ook meteen op. Het was een foutje van het netwerk. Hij stond er bij en hoorde het. Nadat ik had opgehangen ging hij door het lint. Er was niet meer tot hem door te dringen. Hij pakte me bij mn keel, pakte me bij mn armen, ik smeekte hem om me los te laten. Hij trok mijn tas kapot en uiteindelijk ben ik weg kunnen vluchten naar mijn eigen woning.
Shock
Ik was in shock, ik wist niet wat me was overkomen. Shakend en trillend zat ik thuis na te denken over wat er nu precies gebeurd was. Ik wist niet wat ik moest doen, wie ik moest bellen dus deed ik niets...
Later die dag kwam hij bij me langs, huilend aan mijn deur met een grote bos bloemen. Hij had spijt, dit had nooit mogen gebeuren, hij wist niet waarom hij het had gedaan en ratelde door over hoeveel spijt hij had en dat dit nooit meer zou gebeuren, hij bestelde een nieuwe tas. We praten en ik gaf hem t voordeel van de twijfel, met blauwe plekken en striemen op mijn keel en armen. De weken er na was hij weer super lief, alles kon en mocht. Ik was zijn liefde van zijn leven, ik was het helemaal. En raar genoeg geloofde ik hem ook nog....
Achteraf
Nu, achteraf de relatie kijk ik er met een andere blik naar. Wanneer je er midden in zit, het je overkomt, dan gaan er zoveel gevoelens, emoties en gedachten door je heen. De angst, de schaamte, het niet kunnen beseffen/begrijpen, het constant aan staan, de twijfels. Ik kan dit gevoel niet goed onder woorden brengen, ik denk dat dit ook alleen te begrijpen is wanneer je dit hebt mee gemaakt.
Nu, uit deze relatie, zie ik goed hoe hij me controleerde, hoe hij op mijn gevoel speelde, hoe hij zo liefdevol en empatisch kon zijn om mij in zn web te houden, hoe hij manipuleerde en hoe alles op zijn plek valt.
Mijn vriendinnen sprak ik minder en ik durfde niet eerlijk te zijn. De keren dat we ze samen zagen dan sprak hij vol lof over mij en liet aan de wereld zien hoe goed hij voor me was. Met mijn moeder ging het op dat moment ook niet goed, zij kwam in het ziekenhuis vanwege ernstige hartproblemen. Ik wilde ook haar niet belasten met mijn relatieproblemen, want zij had immers genoeg aan haar hoofd. Heeft hij me ooit gesteund in dit proces met mijn moeder? Nee, "hij was er niet want hij hield niet van ziekenhuizen".
Hij speelde in op mijn gevoel maar maakte me ook bang met dreigementen dat als hij mij met een ander zou zien, hij die man zou afmaken en mij ook. Hoe hij bij mij in de woning zou komen als ik de deur niet zou open doen. Maar ook belde hij mij s'nachts op om te zeggen dat hij 9 hoog op zijn flat gebouw stond om zelfmoord te plegen en dat hij echt niet zonder mij kon leven. Nu denk ik, waarom liet ik dit allemaal toe? Maar wanneer je dit mee maakt, leef je in een wereld waarin je constant aanstaat, waarin je stap voor stap jezelf steeds meer kwijt raakt, vervreemd van jezelf, constant onder hoge stress en spanning staat waardoor je letterlijk niet meer helder kunt nadenken. Ik schreef eerder een blog over de effecten van emotioneel en fysiek geweld op de hersenen.
Fysiek geweld
Het fysieke geweld gebeurde vaker en vaker. Met duwen, me in mijn gezicht vastgrijpen, knijpen, mn haar vast pakken/trekken en altijd met die blik. Er is ook 2 x in de nacht een moment geweest dat hij mij wakker maakte. Een moment waarop ik niet snel genoeg reageerde en hij mij weer wurgde, me bij mn keel pakte. Een ander moment was dat hij in de nacht aan kwam, nadat hij de jongen die mij op mij 13e seksueel misbruikt heeft, in elkaar geslagen zou hebben (ik wist niet dat hij hier heen was). Met modder op zijn schoenen en kapotte vuisten maakte hij mij wakker. Omdat die jongen ontkent zou hebben, werd hij boos op mij, ik zou dat namelijk verzonnen hebben. Hij pakte me beet en wilde s*ks. Ik weigerde, waarop hij reageerde met "maar je wilt toch verkracht worden?".
En zo volgde er meer gebeurtenissen. Ik zou een boek kunnen schrijven over al deze bizarre gebeurtenissen, die allang niet meer op 2 handen te tellen zijn. En hoe ironisch is het, dat hij mijn schrijfwijze altijd complimenteerde en altijd zei "jij zou een boek moeten schrijven over mijn leven, wat ik allemaal heb meegemaakt". En hier schrijf ik dan een blog over zijn leven, zijn leven die de mijne tot een hel maakte.
Wist iemand het?
Een vriendin reageerde eens op een foto met een kras op mijn gezicht (door hem) en mijn nagel die er af lag (afgetrokken door hem). Zij vroeg mij of ik had gevochten. Waarop mijn antwoord was: dat zou je haast denken, maar nee.... die kras kwam door mijn kat en die nagel, die nagel kwam door mijn eigen onhandigheid. Ik loog tegen mijn vriendin, om hem te beschermen. Omdat ik me schaamde, mezelf niet herkende. Van zelfverzekerde en gelukkige vrouw, naar een onzekere meid die op alles gecontroleerd werd door haar vriend, die leefde volgens de regels van hem, geïsoleerd en meer en meer zich zelf kwijt raakte.
Uiteindelijk na weer een gebeurtenis met fysiek geweld ben ik naar een andere vriendin gegaan, ik heb haar in vertrouwen genomen. Zij adviseerde mij om aangifte te doen. Maar mijn angst en liefde die ik op dat moment nog steeds voor hem voelde, was groter dan te kiezen voor aangifte en de daarbij horende gevolgen...
Na de relatie heb ik veel gesprekken met vriendinnen gevoerd, want voor een buitenstaander is dit écht niet te begrijpen. Als je jezelf al niet eens meer begrijpt, laat staan dat anderen het kunnen begrijpen dat je bij hem blijft.... Zij zagen mij mezelf verliezen en konden niets doen dan mijn verhaal aanhoren en mij steunen, zonder oordeel naar mij toe er voor me zijn. En daar ben ik ze tot op de dag van vandaag nog steeds enorm dankbaar voor!
Einde relatie
Ik merkte het aan mezelf ook, ik raakte mezelf steeds meer kwijt. Geen plezier meer in dingen, alles doen om te voorkomen dat er geen conflict zou ontstaan. Als ik berichten terug lees die ik naar hem schreef, schrijf ik over dat ik mij overspannen voelde, dat ik mezelf niet meer ben, dat alles me te veel is. Waarop hij schreef dat ik rust verdiende, dat hij MIJ zou helpen en zo met mij te doen had.... In diezelfde week schreef hij dat hij twijfelde over onze relatie omdat ik mezelf niet meer was en zo saai ben geworden.
Uiteindelijk verbrak ik de relatie en dat vergde enorm veel moed. Ik was als de dood dat hij boos zou worden en me wat zou aan doen. Zoals hij wel vaker had gezegd te doen. Hij werd boos, maar zijn agressie viel mee. Hij voelde op dat moment denk ik aan alles dat hij mij echt aan het kwijt raken was en vertrok.
We hielden afstand van elkaar, maar toch kwam hij weer langs, probeerde van alles om mij te overtuigen van zijn liefde voor mij. Ik had mijn vriendinnen verteld dat het over was, ze waren blij, opgelucht en trots op mij.
Langzaamaan sloop er toch weer meer contact in, we zouden vrienden blijven, dat zou beter zijn. We konden toch nog leuke dingen doen? Of af en toe samen slapen. Ik liet het toe... Ik schaamde me nog meer, tegen over mn vriendinnen, tegen over mezelf. Wie hield ik nu eigenlijk voor de gek? Waarom kon ik hem niet loslaten?
Inbraak
En toen kwam het moment dat hij bij mij inbrak, met een steen door t raam van mijn deur is hij bij mij binnen geweest en heeft aan waarde van mij gestolen, er was niemand thuis op dat moment. Het was een heftige dag, waarbij de politie de hele dag naar hem op zoek is geweest, Waar hij niet alleen naar mij, maar ook naar andere mensen uit zijn directe omgeving agressief is geweest, waar ik berichten ontving met doodsbedreigingen. Uiteindelijk is hij aangehouden. Er is aangifte gedaan voor de inbraak en hij is hiervoor veroordeeld.
De politie op het bureau vroeg mij of ik te maken had met huiselijk geweld. Ik barste in tranen uit. Hij vroeg mij om aangifte te doen wegens huiselijk geweld, dat wilde ik niet. Bang voor zijn reactie, bang voor hem..
Na deze gebeurtenis heb ik 3 dagen in een shock gezeten, niet geslapen en ik kan mij van deze dagen weinig herinneren. Ik leefde in een roes.
Dit was het punt dat ik het contact met hem heb verbroken. Hij is nog met bloemen en cadeautjes aan mijn deur geweest, er zijn meerdere pogingen tot contact geweest en uiteindelijk heb ik er voor gekozen om hem te blokkeren en al het contact te verbreken. Er is bij de politie 'een melding op naam' die onlangs is verlengd, op het moment dat hij mij lastig valt kan ik de politie bellen en komen zij sneller, zij weten van de situatie af. Of ik ooit de moed heb om toch aangifte te doen? De tijd zal het leren. Ik ben nu op het punt, dat mijn veiligheid, naast die van mijn kinderen het allerbelangrijkste is.
En daarna?
Via verschillende social media accounts heeft hij nog meerdere keren contact gezocht. 3 weken later hoorde ik dat hij alweer een ander slachtoffer had gevonden en zo blijft zijn cirkeltje rond gaan, zijn cirkel waar ik ben uitgestapt en met volle zekerheid durf te zeggen dat ik daar nooit meer in stap.
Ik stortte na dit allemaal volledig in, ik belandde in een burn-out, had last van heftige paniekvallen en kreeg last van lichamelijke klachten. Ik moest mij zelf terug vinden, want ik was mezelf volledig kwijt geraakt. Daar waar mijn weg naar herstel begon, een weg naar mezelf terug vinden, helen en diep gaan. Heel diep. Ik moest mijzelf opnieuw leren kennen, in de spiegel durven kijken, voelen, doorvoelen en loslaten. Ik moest mijn oude ik loslaten om mezelf opnieuw te vinden, sterker dan ooit, met beide voeten op de grond omdat ik mezelf niet nog een keer zo wil verliezen.
Hoe dat proces ging en of dat gelukt is? Dat lees je in mijn volgende blog die ik binnenkort zal delen.....
Blogs
In deze serie blogs schrijf ik over het huiselijk geweld dat ik heb mee gemaakt. Om het taboe van stilte, schaamte en oordelen te doorbreken. Om mijn verhaal te kunnen delen, om een inspiratie te zijn voor anderen om niet langer te zwijgen en in schaamte te leven. Voor de herkenning van andere in soort gelijke relaties. Je bent niet alleen! In m'n eerste blog schreef ik over de verschilde soorten vormen van hulp. Die blog lees je hier.
Inmiddels zitten er in de besloten community die ik onlangs heb aangemaakt meerdere vrouwen die te maken hebben (of hebben gehad) met huiselijk geweld. Emotioneel en/of fysiek geweld, want beide vormen van geweld zijn niet oké. Hier kunnen we veilig praten, herkennen, steunen, helen en lezen over de invloed van huiselijk geweld. Ook jij bent welkom!
Daarnaast wil ik nogmaals voorop stellen dat ik geen reacties geef of in ga op de situatie mbt mijn kinderen ivm hun privacy. Ook zal ik geen namen of gegevens van desbetreffende personen noemen in mijn blogs of als reactie om de privacy van personen en mijn veiligheid te waarborgen. En ook zal er geen reactie komen op negatieve of oordelende reacties van derden, deze zullen verwijderd en geblokkeerd worden.